Po nis te
shkruaj serish. Te hedh serish ne fleten e bardhe nje copez nga zymtesia e
jetes. Nga ajo jete nga e cila nuk te kupton askush. Nga ajo jete nga e cila I marrin
te gjithe gjerat mbrapsht dhe plot keqkuptime…
Tani vjeshta
ka ikur, te gjithe gjethet kane rene nga pemet, era fryen me fuqishem dhe ajo
ngjyra e arte e tokes nga gjehet eshte venitur nga acari. E njejta gje ka
ndodhur dhe me shpirtin tim. Acari ka ngrire cdo gje, cdo frymzim dhe nuk
mjafton vetem nje pranvere per ta shkrire ate acar.
Duhet…. Duhet
te fshihem nga te gjithe nga cdokush sepse te gjithe keqkuptojne cdo gje timen,
cdo fjale, ndoshta dhe kete shkrim. Por fundja une dua vetem te shfyrhem dhe
letra di me se miri te jete e duruesheme. Eshte gri… cdo gje eshte gri dhe ndoshta
ndonje dite do te jete dhe komplet e zeze, s’eshte aspak cudi. Duke pare cdo
gje perreth thjesht cuditem. Cuditem si mundem te mbijetoj midis kesaj jete. Njeriu
qenka nje qenie e forte por qe nuk e di as vete forcen qe ka. Ka force te
buzeqeshe kur eshte ne kulmin e merzitise, ka forcen t’I mbaje lotet kur e
ndjen se po “ vdes” per cdo gje qe I ndodh. Perse duhet te ishte keshtu? Perse njerezit
jane te gatuar ne nje menyre te tille? Perse kenaqen duke u bere keq te
tiereve? A nuk ngopen ndonjehere?
Ka kaq shume
pyetje pa pergjigje, kaq shume mangesi dhe nje mjegull qe ka perfshire mendjen
time. Nje mjegull qe nuk me le te shikoj pertej. A mos valle ky eshte ai I ashtequajturi
mentaliteti I shqipetareve? Jo mentaliteti I shqipetareve eshte paragjykues,
kjo mjegull e imja nuk eshte e tille. Ndoshta kjo mjegull eshte ai “muri” qe
kam ngritur une per boten. Eshte ai mur qe nuk dua te lejoj asnje ta kapercej
dhe nuk dua ti ndaj ato qe me shqetesojne me asnje. Megjithese ndonjehere nuk
arrij te kuptoj se cfare me shqeteson vertet pasi jane 10000 gjera qe perbejne
nje shqetesim dhe jane qindra shqetesime qe me mundojne. Dua vetem te qaj, te
nxjerr gjithcka qe ndjej perbrenda dhe te mos me behet vone per asnje pastaj. Nuk
dua te jem e forte. Nuk jam e forte, jam po une ajo vajza qe qan. Po , po qaj
dhe nuk me behet vone nese njerezit me shikojne dhe kenaqen teksa m shikojne
duke qare. Nuk me behet vone per to sepse ato nuk arrijne te kuptojne. Nuk dinte
cdo te thote te qash sepse loti I tyre rrjedh si lotet e krokodilit. Jam e
brishte dhe e them me plot gojen kam nevoje qe te ndjehem e mbrojtur dhe deri
tani kete ngrohtesi nuk e kam gjetur askund vec familjes. Jam munduar shume
here t’I kapercej gjerat dhe te shtirem sikur asgje ska ndodhur por nuk mundem
sepse e tille jam une, per cdo te keqe qe me bejne njerezit, nuk u hakmerrem
por thjesht shtohet nje plage ne shpirt. Por jam mese e sigurt qe do te vije
nje dite qe shpirti nuk ka per ti duruar me plaget dhe kur shpirti kthehet ne
hakmarres atehere ai nuk pyet per ke I del perpara.
No comments:
Post a Comment