Pa vjeshten....

... I ftohti I dimrit kishte ardhur. Shenonte data 21 dhjetor dhe pervec dites se ditelndjes qe e kishte ne kete muaj asgje tjeter nuk I bente pershtypje, sepse ajo e urrente kete muaj po aq sa urrente dhe dimrin, po aq sa urrente dhe fjalet “ kot” dhe “ me fal”. Ndoshta duket e cuditeshme se si nje vajze si ajo e urrente fjalen “ me fal” por ama dhe kjo gje per te kishte arsye. Edhe nese ndodhte ndonjehere te thonte “me fal” nuk e nenkuptonte me te vertet. Ajo “ me fal” e saj ishte teper siperfaqesore keshtu qe ajo mundohej ta evidentonte kerkimin e faljes. Po ashtu ishte kokeforte dhe nuk I nenshtrohej as dimrit qe kishte mberritur vite me pare ne shpirtin e saj por vazhdonte te buzeqeshte. Kishte dhe raste kur buzeqeshte me gjithe shpirt dhe e shkrinte tere ate akull qe I kishte ngrire cdo pjese te zemres. Nuk mund te ankohej se tepermi dhe e qortonte veten sa here qe “ I shpetonte” ndonje fjale per veten teksa fliste me te tieret. Nuk donte te tregonte asgje per veten e saj. Gjithmone ka menduar qe nqs u tregon njerezve me shume sec duhen perreth vetes ato largohen. Sa me pak te dine aq me mire shkon me to. Ja pra perreth saj ndodhej nje barrier qe nuk mund ta kapercente askush dhe askush ne te vertet nuk e di se cfare ndjen ajo.

Dhe ne kete dimer te ftohte ecte ne parkun e saj te pereferuar. I vinte keq qe nuk kishte qene ne kete park ne stinen e vjeshtes qe ta shikonte sic cdo vit teksa gjethet shtriheshin dalengadale ne toke. Kjo ishte pjesa e saj e preferuar. Qysh kur kishte qene e vogel bente te njejten gje, shkonte ne park nen ate pemen “e saj” dhe sa here fryente ere ngrinte syte drejt pemes dhe perpiqej te shikonte castin kur gjethet do te shkeputeshin nga pema por asnjehere nuk ia kishte arritur me sukses, ama gjithmone buzeqeshte dhe e bente te njejtin veprim sa here qe fryente era. Dhe kur fryente era ajo ndjehej kaq e lire. Ishte sikur tere ato mendime te treteshin e te shkonin se bashku me eren. Dhe pasi merrte fryme thelle fillonte te shkruante serish ne bllokun e saj. Shkruante per gjithcka, per eren, gjethet, vjeshten dhe te gjitha I lidhte me jeten. Era ishte ajo qe I lehtesonte gjerat, ashtu sic ndodhte dhe me te, aty ku ajo mendonte se mund te ishte gjeja me e keqe aty ne te vertet ishte lehtesimi. Gjithmone keshtu I ndodhte. Ndersa gjethet I krahasonte me njeriun, jo sepse donte por sepse ashtu ishte. Ato lindin, gjelberojne , bien dhe ishte ky dimri aq I urryeshem qe I kalbte. Ndersa pema ishte jeta, me kaq shume dege, me kaq shume kthesa, me kaq shume veshtiresi. ….. Pastaj ndalonte se shkruari. Shikonte njerezit e paket qe kalonin aty. Sa te dehur. A nuk mund te shikonin dot pertej monotoniese dhe interesit. Ne te vertete te gjithe jane ne kerkim te lumturise por kur nuk munden tia arrijne dorezohen dhe bien pre e interesit…

Gjendej serish ne park dhe kesaj here pema e saj I kishte leshuar te gjithe gjethet pa I pare ajo. Dimri kishte filluar ti kalbte gjethet ashtu sic toka njerezit. Po ecte rrotull pemes dhe ja ku ndodhej shkrimi qe kishte gdhendur kohe me pare me shoqen e saj “ never forget that you’re strong” …. Forca ka shkuar diku larg tashme, dhe ndoshta po pret qe te vije serish pranvera. I ktheu shpinen atij shkrimi dhe nisi te largohej, megjithese ishte nje dite e kthjellet serish ben ftohte. Ndoshta kjo ka lidhje me shtirjen, megjithese disa njerez mund te duken te mire serish gjithcka mbetet nje mashtrim, ashtu si dhe sot megjithese qielli eshte I kthjellet serish dimer eshte….