Pa vjeshten....

... I ftohti I dimrit kishte ardhur. Shenonte data 21 dhjetor dhe pervec dites se ditelndjes qe e kishte ne kete muaj asgje tjeter nuk I bente pershtypje, sepse ajo e urrente kete muaj po aq sa urrente dhe dimrin, po aq sa urrente dhe fjalet “ kot” dhe “ me fal”. Ndoshta duket e cuditeshme se si nje vajze si ajo e urrente fjalen “ me fal” por ama dhe kjo gje per te kishte arsye. Edhe nese ndodhte ndonjehere te thonte “me fal” nuk e nenkuptonte me te vertet. Ajo “ me fal” e saj ishte teper siperfaqesore keshtu qe ajo mundohej ta evidentonte kerkimin e faljes. Po ashtu ishte kokeforte dhe nuk I nenshtrohej as dimrit qe kishte mberritur vite me pare ne shpirtin e saj por vazhdonte te buzeqeshte. Kishte dhe raste kur buzeqeshte me gjithe shpirt dhe e shkrinte tere ate akull qe I kishte ngrire cdo pjese te zemres. Nuk mund te ankohej se tepermi dhe e qortonte veten sa here qe “ I shpetonte” ndonje fjale per veten teksa fliste me te tieret. Nuk donte te tregonte asgje per veten e saj. Gjithmone ka menduar qe nqs u tregon njerezve me shume sec duhen perreth vetes ato largohen. Sa me pak te dine aq me mire shkon me to. Ja pra perreth saj ndodhej nje barrier qe nuk mund ta kapercente askush dhe askush ne te vertet nuk e di se cfare ndjen ajo.

Dhe ne kete dimer te ftohte ecte ne parkun e saj te pereferuar. I vinte keq qe nuk kishte qene ne kete park ne stinen e vjeshtes qe ta shikonte sic cdo vit teksa gjethet shtriheshin dalengadale ne toke. Kjo ishte pjesa e saj e preferuar. Qysh kur kishte qene e vogel bente te njejten gje, shkonte ne park nen ate pemen “e saj” dhe sa here fryente ere ngrinte syte drejt pemes dhe perpiqej te shikonte castin kur gjethet do te shkeputeshin nga pema por asnjehere nuk ia kishte arritur me sukses, ama gjithmone buzeqeshte dhe e bente te njejtin veprim sa here qe fryente era. Dhe kur fryente era ajo ndjehej kaq e lire. Ishte sikur tere ato mendime te treteshin e te shkonin se bashku me eren. Dhe pasi merrte fryme thelle fillonte te shkruante serish ne bllokun e saj. Shkruante per gjithcka, per eren, gjethet, vjeshten dhe te gjitha I lidhte me jeten. Era ishte ajo qe I lehtesonte gjerat, ashtu sic ndodhte dhe me te, aty ku ajo mendonte se mund te ishte gjeja me e keqe aty ne te vertet ishte lehtesimi. Gjithmone keshtu I ndodhte. Ndersa gjethet I krahasonte me njeriun, jo sepse donte por sepse ashtu ishte. Ato lindin, gjelberojne , bien dhe ishte ky dimri aq I urryeshem qe I kalbte. Ndersa pema ishte jeta, me kaq shume dege, me kaq shume kthesa, me kaq shume veshtiresi. ….. Pastaj ndalonte se shkruari. Shikonte njerezit e paket qe kalonin aty. Sa te dehur. A nuk mund te shikonin dot pertej monotoniese dhe interesit. Ne te vertete te gjithe jane ne kerkim te lumturise por kur nuk munden tia arrijne dorezohen dhe bien pre e interesit…

Gjendej serish ne park dhe kesaj here pema e saj I kishte leshuar te gjithe gjethet pa I pare ajo. Dimri kishte filluar ti kalbte gjethet ashtu sic toka njerezit. Po ecte rrotull pemes dhe ja ku ndodhej shkrimi qe kishte gdhendur kohe me pare me shoqen e saj “ never forget that you’re strong” …. Forca ka shkuar diku larg tashme, dhe ndoshta po pret qe te vije serish pranvera. I ktheu shpinen atij shkrimi dhe nisi te largohej, megjithese ishte nje dite e kthjellet serish ben ftohte. Ndoshta kjo ka lidhje me shtirjen, megjithese disa njerez mund te duken te mire serish gjithcka mbetet nje mashtrim, ashtu si dhe sot megjithese qielli eshte I kthjellet serish dimer eshte….

pas pasqyres se shpirtit...

Po nis te shkruaj serish. Te hedh serish ne fleten e bardhe nje copez nga zymtesia e jetes. Nga ajo jete nga e cila nuk te kupton askush. Nga ajo jete nga e cila I marrin te gjithe gjerat mbrapsht dhe plot keqkuptime…

Tani vjeshta ka ikur, te gjithe gjethet kane rene nga pemet, era fryen me fuqishem dhe ajo ngjyra e arte e tokes nga gjehet eshte venitur nga acari. E njejta gje ka ndodhur dhe me shpirtin tim. Acari ka ngrire cdo gje, cdo frymzim dhe nuk mjafton vetem nje pranvere per ta shkrire ate acar.

Duhet…. Duhet te fshihem nga te gjithe nga cdokush sepse te gjithe keqkuptojne cdo gje timen, cdo fjale, ndoshta dhe kete shkrim. Por fundja une dua vetem te shfyrhem dhe letra di me se miri te jete e duruesheme. Eshte gri… cdo gje eshte gri dhe ndoshta ndonje dite do te jete dhe komplet e zeze, s’eshte aspak cudi. Duke pare cdo gje perreth thjesht cuditem. Cuditem si mundem te mbijetoj midis kesaj jete. Njeriu qenka nje qenie e forte por qe nuk e di as vete forcen qe ka. Ka force te buzeqeshe kur eshte ne kulmin e merzitise, ka forcen t’I mbaje lotet kur e ndjen se po “ vdes” per cdo gje qe I ndodh. Perse duhet te ishte keshtu? Perse njerezit jane te gatuar ne nje menyre te tille? Perse kenaqen duke u bere keq te tiereve? A nuk ngopen ndonjehere?

Ka kaq shume pyetje pa pergjigje, kaq shume mangesi dhe nje mjegull qe ka perfshire mendjen time. Nje mjegull qe nuk me le te shikoj pertej. A mos valle ky eshte ai I ashtequajturi mentaliteti I shqipetareve? Jo mentaliteti I shqipetareve eshte paragjykues, kjo mjegull e imja nuk eshte e tille. Ndoshta kjo mjegull eshte ai “muri” qe kam ngritur une per boten. Eshte ai mur qe nuk dua te lejoj asnje ta kapercej dhe nuk dua ti ndaj ato qe me shqetesojne me asnje. Megjithese ndonjehere nuk arrij te kuptoj se cfare me shqeteson vertet pasi jane 10000 gjera qe perbejne nje shqetesim dhe jane qindra shqetesime qe me mundojne. Dua vetem te qaj, te nxjerr gjithcka qe ndjej perbrenda dhe te mos me behet vone per asnje pastaj. Nuk dua te jem e forte. Nuk jam e forte, jam po une ajo vajza qe qan. Po , po qaj dhe nuk me behet vone nese njerezit me shikojne dhe kenaqen teksa m shikojne duke qare. Nuk me behet vone per to sepse ato nuk arrijne te kuptojne. Nuk dinte cdo te thote te qash sepse loti I tyre rrjedh si lotet e krokodilit. Jam e brishte dhe e them me plot gojen kam nevoje qe te ndjehem e mbrojtur dhe deri tani kete ngrohtesi nuk e kam gjetur askund vec familjes. Jam munduar shume here t’I kapercej gjerat dhe te shtirem sikur asgje ska ndodhur por nuk mundem sepse e tille jam une, per cdo te keqe qe me bejne njerezit, nuk u hakmerrem por thjesht shtohet nje plage ne shpirt. Por jam mese e sigurt qe do te vije nje dite qe shpirti nuk ka per ti duruar me plaget dhe kur shpirti kthehet ne hakmarres atehere ai nuk pyet per ke I del perpara.